Voorjaarsvakantie en afscheid van een oud-collega

Voorjaarsvakantie. Mijn nichtje weet die goed vol te plannen voor haarzelf. Een middagje hier en een logeerpartijtje daar. Een uitnodiging om koekjes te bakken werd ingepland, met een beetje hulp van haar moeder, want zoveel dingen plannen is moeilijk als je 5,5 bent.

Ze nam de uitnodiging om koekjes te bakken dus gretig aan en ze zou lopend komen. "Want dan neem ik mijn letters (uitsteekvormpjes) mee en ik kan niet fietsen met een tas". Ok, het principe van een rugtas legde ik haar die middag uit, net als het feit dat ze de letter ook zonder de bijbehorende bakplaat mee mag nemen.
Het duurde en duurde maar. Na 20 minuten was ze er eindelijk. Kinderbeentjes lopen niet zo snel en moeten omlopen, want ze moet de drukke weg bij het zebrapad oversteken.

Een beetje uit eigenbelang was deze uitnodiging wel. Ik wilde graag een keertje koekjes-in-pot proberen. Voor de verkoop i.v.m. het steunfonds van mijn broertje.

Eerst maakten we klei, althans... Daarover in een volgend blogje meer. Anders zou ze haar letters voor niets hebben meegenomen.

Samen de ingrediënten afwegen was leuk. Maar mm's door de koekjes? Jammer van de mm's! Nee, die kan ze beter opeten. Gelukkig waren er iets te veel. Toen deden we laagje voor laagje de ingrediënten in een pot. Dat was leuk, werken met een trechter en zien hoe leuk het eruit komt te zien.
De pot is nog niet helemaal vol, dus ik paste het recept aan voor de volgende keer.

Ze wilde best de pot vasthouden voor de foto. En nee, ze liet hem niet vallen, maar wel even los. Stoer!

Toen was het tijd om de koekjes te bakken. 

En lekker dat ze waren! We smikkelden er een paar op, brachten er een paar naar opa en beppe. We wilden ook nog naar opa en bes, maar die waren er helaas niet. Dus gingen we weer lekker naar huis.
"Mag ik bij jou eten?" Ja hoor, is prima als het van je moeder mag. "Dan moet ik voor 6 uur mijn moeder bellen, maar het mag wel hoor."
Zo aten we gezellig met z'n drieën. Wilde ze graag weten of ome J. soms macaroni at.  Nee, dat is geen macaroni, proeven? Ja, en zo at ze voor het eerst rivierkreeft en vond het lekker.
 
De vraag om te slapen kwam deze keer niet. Was de drang om de koekjes thuis te laten proeven groter? Of kwam haar planning anders in het gedrang? Na het eten bracht ik haar thuis. In 5 minuten, met een zakje koekjes. Die deelde ze de volgende ochtend uit toen er visite kwam om koffie te drinken.
En die... wilden het recept!

En ik? Ik maakt een origineel afscheidscadeautje voor een oud-collega van me die met pensioen ging. In een leuke weckpot met een gestempeld labeltje eraan. Ik had goed gegokt, want bloemen kreeg ze in overvloed. En ze was er blij mee.